Van 1947 tot 1975 schreef Simon Carmiggelt dagelijks een Kronkel: een kort verhaal, een levensschets. Een man – onmiskenbaar Carmiggelt zelf, nu gespeeld door Helmert Woudenberg – slentert door de stad en belandt in komische situaties of heeft ontmoetingen met kleurrijke of ontroerende types. Een nostalgisch weerzien naar een tijd waarin nog lustig door iedereen werd gerookt en een glas bier een gulden kostte.

Nu, meer dan veertig jaren na Carmiggelts dood, blijkt dat de tijd dit oeuvre niet heeft aangetast. Integendeel: zijn scherpe blik, zijn interesse in het menselijk onvermogen en zijn beeldende taal tillen zijn verhalen moeiteloos over de jaren heen. Tegelijk spreekt er uit zijn verhalen een mentaliteit die vandaag de dag niet meer op die manier lijkt te bestaan en dat voelt als een gemis: een grote rust en een overvloed aan tijd, maar vooral een vanzelfsprekend mededogen met buitenstaanders en mensen waar iets mee is.